English
Nederlands
GenderBalance
Met het gevaar dat ik te positief overkom, want we weten allemaal dat dit zeker niet altijd zo is ;) Maar als je nog niet geland bent in de nieuwe realiteit, doe dit dan eerst: landen. De eerste week was er paniek, ook hier: oh help, wat nu? Hoe gaan we dit doen? Hoe zorgen we dat we gezond blijven, waar moeten we eten vandaan halen? Hoe gaat het met onze geliefden en wanneer kunnen we hen weer zien? Hoe komen we aan inkomen of hoe ga ik dit regelen met de opvang van de kinderen? Als je nog steeds in die fase bent: stop. Neem de tijd om te wennen, want deze situatie is niet normaal en je kunt onmogelijk verder als “normaal”. Land en sta even stil!
Je kunt niet en werken en je kinderen onderwijs geven en de boodschappen doen omdat er gehamsterd wordt en alles daaromheen. Dat kan niet en dat moet je niet willen. Want we hebben even niets te willen nu, dat is de realiteit. Als het helpt, kun je dan eens terug denken aan een periode waarin je dacht: kak, dit gaat echt nooit meer goed komen? Die hebben we allemaal weleens gehad nietwaar? Achteraf lijkt het misschien kleiner dan het is, maar vaak ook niet. In 2005 dacht ik: ok nu ga ik dood, dit was het. Maar ik ging niet. En hoewel ik in eerste instantie grote teleurstelling voelde in mijn lichaam (welke trut krijgt er nu een longembolie op haar 21e die niet ontdekt wordt om vervolgens de hele zomer in haar eigen bloed te liggen reutelen?!), denk ik nu: jemig hé, dat lichaam heeft het wel gered. Hoe amazing is dat?!
In 2007 was het helemaal dramatisch, met het overlijden van onze zo gewenste en geliefde baby en dacht ik opnieuw: maar dit gaat echt nooit meer goed komen, dit is echt het allerergste dat een mens kan overkomen en waarom wij? En dat kwam het ook niet, goed, vele jaren eigenlijk niet. Het verdriet en de rouw, het schuldgevoel en het trauma waren te groot. Maar toch bleef ik stappen zetten, eerst kleine stapjes vooruit om er 10 gigantische terug te doen. Verdriet komt in golven en ook nu, in deze bizarre tijd, komen er golven, soms zelfs tsunami’s op ons af. Maar uiteindelijk gaan die golven met steeds meer tussenpozen komen en kunnen we weer lucht krijgen. Ook ik kon weer lucht krijgen en alles “zien”, kwam ik uit de bubbel van rouw en kreeg het leven weer kleur. Een andere kleur, dat wel. Ook kwam er weer muziek. Andere muziek, maar evengoed muziek. Het klote gevoel van: hoe kan ik nu doorleven terwijl zij dat niet kon? Is overgegaan in: ik zal doorleven en ik neem haar met mij mee. Want dit is de nieuwe realiteit en als ze dan mee mag kijken vanaf haar wolkje, dan liever zodat ze trots mag zijn op mama, nietwaar? Het: waarom heeft mijn lichaam haar niet gezond gemaakt en waarom liet het dan niet vanzelf los?! Ging over in: wat liefdevol dat mijn lichaam, ondanks dat de natuur soms fouten maakt, toch vast bleef houden. Want dat was liefde, nietwaar? Bedankt lichaam, dat je dit deed! We mochten daardoor toch net even iets langer het leven voelen dat ontstaan was uit niets dan liefde.
De dood kan ons veel afnemen. Ziekte ook. Maar ik meen dit echt: laat het corona virus ons niet onze muziek afnemen. Laat het ons de kleuren van het leven niet afnemen. We moeten nu, met zijn allen, landen in de nieuwe realiteit. En daarna? Dan hoeft niets groots! Een fantastisch psychiater (ja, ik bezocht en bezoek af en toe mensen die even in mijn brein mogen porren, ha!) zei mij ooit: “waarom moet het bij jou altijd groots? Waarom wil je direct je hele huis perfect hebben en doe je niet gewoon 1 hoekje? Doe elke dag iets kleins voor jezelf, om je glas te vullen. Koop een bos bloemen! Een geurkaars! En geniet daar van!”
Ga eens 5 minuten op zoek in die oude doos op zolder en haal daar iets uit waar je goede herinneringen aan hebt. Blader door een oud fotoalbum, speel een spel met je kinderen en laat de was maar even liggen, focus je op 1 klein ding en neem van daaruit verder stappen. Lak desnoods je teennagels, over 25 jaar zit het nog goed (even serieus, hoe kan dit? En waarom blijven de nagels aan mijn vingers niet langer dan een halve dag netjes gelakt?)
We kunnen niets? Luister dames en heren, we kunnen een heleboel! Ooit lag ik helemaal plat, kon ik niets meer, had ik hulp nodig bij de kleinste dingetjes als eten en drinken. Mijn hoofd vocht ertegen, was boos op dat lijf dat keer op keer niet meer wilde, was boos op de wereld dat buiten gewoon doorging. Nu zitten we allemaal in dat schuitje. En weet je? Ik studeerde af in die tijd. Ik schreef mijn thesis met een baby aan de borst, omdat die anders ging brullen. Omdat ik rechtshandig ben, lag mijn baby altijd links aan de borst. Zo werd rechts de stieftiet en links de ploftiet. Maar he, ik studeerde af (met mijn baby in een draagdoek op mijn rug presenteerde ik mijn thesis, want ik kan multitasken en het kon mij geen hol schelen dat de docent erdoor afgeleid was: mijn onderzoek stond als een huis en ik deed het terwijl ik ziek was en met een jonge baby: eat that!) en stortte vervolgens weer in --- burnout en reuma (die overigens pas 14 jaar na de eerste ziekteverschijnselen ontdekt werd “want iedereen heeft weleens een zere rug mevrouw, fak dat, er is een verschil tussen een zere rug en je gewrichten die zo vaak ontstoken raken dat je kraakbeen verbeend en krom groeit. Maar. Ik. Loop. Nog!
En ik val af en toe om: ik ben een mens, net als jij). Ik val weleens om omdat ik nooit echt heb geluisterd naar mijn lijf en brein. Als ik een ding heb geleerd in die kut tijden, is het dit:
Landen in de nieuwe realiteit – accepteer het en dat doe je met liefde, niet met zelfkastijding
Rust en zoek verbinding (nu vooral van een afstandje, het is niet anders mensen)
Dan met kleine stapjes vooruit: focus op iets waar jij blij van wordt: een bos tulpen of gelakte nagels, bellen met je bestie of breng een tas boodschappen langs bij die lieve oude buurvrouw
Draai je gedachten om: niet wat een kutzooi, maar waar liggen dan wel mogelijkheden?
Mogelijkheden? We zitten allemaal opgesloten?! Neem van iemand aan die jaren opgesloten is geweest, in een ziek lijf en in rouw: ook jij kunt het. We doen het namelijk allemaal. En dat is het verschil. Ga ik mijn kinderen elke dag drillen om hun huiswerk te maken? Ik dacht het niet. Ik kijk elke ochtend even wat er op het programma staat: sommen? Prima, dan pakken we wat kleingeld en gaan daarmee spelen. En ineens werkte het kind mee. Taal, maar wil je kind geen boekje lezen? Top, we zetten een film aan zonder geluid, met ondertiteling: kind leest, win-win. Ook weer gefixt. En nee, dat hoeft echt geen uren per dag. Minecraft bv is ook ontzettend leerzaam! Serieus zet je kind er gewoon neer en ga iets doen voor jezelf, zoals ik nu doe. Loedermoeder? Graag!
Maak je je zorgen om je inkomen? Snap ik! Maar misschien kunnen we elkaar helpen? Zoek online naar lokale boeren: bloemen, bollen, zaden, aardappelen, groenten, fruit, het is er allemaal. Koop het direct van de boer! Hou afstand en hou met elkaar de economie draaiende, mkay? En plant juist nu die zaden en bollen, want er is een toekomst. Als het verleden ons iets geleerd heeft, is dat er altijd een toekomst is. We hebben deze aarde met z’n allen flink verziekt, dus laten we iets terug doen? Eet dan ook meteen minder vlees: als iedereen de helft minder vlees eet, is de wereldhonger opgelost. Ja, zo simpel is het. Ook jij kunt dat. Koop ook die mooie vlinderplant! Strooi die mix aan zaden voor de bijen. Trek de tegels uit je tuin (en gooi ze aan de kant of bouw er een richeltje mee langs je planten, we kunnen het niet makkelijk weggooien nu en terecht) en gooi er gras en planten in. Ga alleen niet naar het tuincentrum (duh) maar bestel online.
Mensen die een eigen zaak hebben, een auto of bus tot hun beschikking hebben, niet ziek zijn of tot de risico groep behoren en hun inkomen zien verdwijnen: bel andere ondernemers in je omgeving: hebben jullie iemand nodig die spullen aan klanten kan leveren? Ja, misschien verdien je minder dan normaal, maar we gaan niet massaal aan de bijstand mensen. Ik weiger! Want we moeten ook dit samen doen: werken, ook al is het niet ons normale werk. Zodat we de schatkist niet leeg trekken voor hen die het echt nodig hebben! De mensen die ziek zijn of al waren, de alleenstaande ouders met problematiek, de ouderen, de kwetsbaren. Voor hen blijven we thuis (ik blijf dus thuis, want hoog risico groep, daarom vanaf hier gewoon aan het werk!) of voegen we ons waar mogelijk naar vitale beroepen. En echt: je mag huilen, vloeken, brullen en alles. Maar dan ben je dus nog niet geland. En neem het van deze ervaringsdeskundige aan: ga eerst landen! Dit is onze nieuwe realiteit en verdorie als de mens iets is, is het sterk, gaan we op onze bek en staan we weer op! Ook jij!
Ooit zag ik een quote: “kinderen zijn als bloemen uit dezelfde tuin”. Ik liet het aan mijn ouders zien, uiteraard met de intentie om even in te wrijven hoe speciaal wij zijn (ik vooral) als gezin. Mijn vader: ja als onkruid… Ha-die-ha, mooie! Want onkruid vergaat niet!
Oh en als je maskers hebt of kunt naaien, elastisch band of stof over hebt: kijk even naar initiatieven in je buurt. We moeten de zorg ontlasten en er wordt nergens gezegd dat we onszelf daardoor moeten overbelasten. Werk samen, doe wat je kunt en zorg voor jezelf zodat je voor je gezin en omgeving kunt zorgen. Landen op de nieuwe aarde mensen, land! Welkom op de wereld. Ze is mooi en ze is snoeihard. Maar ze is er nog en wij ook.
PS: bij hoge uitzondering (ik had de vragenlijsten namelijk net afgesloten om mij te focussen op het coachen van stellen/vrouwen om specifiek een zoon of dochter te verwekken) zal ik weer voorspellingen gaan geven, zodat jij kunt zien of je een zoon of dochter zal krijgen (94% succes ratio, kan op elke moment van de zwangerschap en zelfs voor de zwangerschap gedaan worden), a €19,99. De helft van de opbrengst zal gaan naar het Rode Kruis (voor iemand zegt waarom niet 100%? Prima, betaal jij mijn boodschappen en de belasting? Mijn kinderen moeten ook eten en nee ik ga geen steun aan de staat vragen zolang dit niet hoeft, deed ik ook niet toen ik ziek was. Ik dop mijn eigen boontjes!). Voor een voorspelling: stuur een bericht naar info@genderbalance.nl of kijk op www.genderbalance.nl
Liefs Leonie,
Mama van een engeltje en twee bengeltjes <3
Gender Balance coach