Over Leonie: Gender Balance coach

Met de baby aan de borst, studeerde ik ondertussen af aan de Hogeschool van Leiden, mijn Bachelor Degree in de communicatie was in the pocket! Mijn thesis schreef ik in het LUMC op de afdeling communicatie. Het was mijn manier om iets terug te doen voor het ziekenhuis waar beide kinderen geboren waren, ook al was onze dochter ook op die plek gestorven. Dat was heftig, maar ook mooi. Daar ontstond ook mijn voorliefde voor de medische wetenschap en haar talloze bronnen, echter enkel op papier! Als arts zou ik het niet super doen, verloskundige dan? Bloed zie ik niet graag, ik moet er niet aan denken om iemand een injectie te geven, laat staan te hechten daar beneden! Laat mij maar zaken onderzoeken, uitpluizen en erover schrijven.

Daarom ben ik dubbel dankbaar voor Gender Balance, die niet alleen mijn vierde “kindje” is maar ook omdat ik bij mag dragen een zoveel nieuwe mensenlevens! Inmiddels zijn er meer dan honderd kindjes geboren met behulp van Gender Balance, dat is iets waar ik nog altijd vlinders in mijn buik van krijg!

Maar nog even terug naar de babytijd van onze oudste zoon, voor we teveel informatie overslaan. Het was mooi, maar ook pittig. Zeker omdat de zwangerschap – weer – zo ongelooflijk naar was geweest. In 2005 kreeg ik vrij plotseling trombose en doordat dit te laat ontdekt is – weer schoot het LUMC daar te hulp, top ziekenhuis! – schoten de bloedpropjes los om in mijn longen te belanden. Dat gevoel is eigenlijk niet uit te leggen, wat een pijn. Alsof er een olifant op je borst zit en je stikt, ik voelde hoe mijn lichaam aan het opgeven was en mijn hoofd ging daar ook steeds meer aan toegeven. Met heel veel geluk en uiteindelijk toch de juiste behandeling heb ik het toch gered. Echter blijft zoiets niet zonder gevolgen. Zeker tijdens mijn zwangerschappen had ik het vreselijk benauwd en moest ik mezelf elke dag prikken met bloedverdunners. De held op sokken en naalden: geen beste combi!

Ook vond mijn maag het blijkbaar nodig om zich meerdere malen per dag (en nacht!) om te keren. Wie de term ochtendmisselijkheid heeft bedacht, is blijkbaar niet zwanger geweest. 9 maanden lang, 24/7 was ik zo misselijk dat elke kleine beweging leidde tot een dramatische hereniging met dat wat ik kort daarvoor had gegeten. Pas toen de placenta los kwam na de bevalling, was het in 1 klap over. Ja nee dat was echt genieten, wat een roze wolk! En als klap op de vuurpijl kon ik na 8 weken zwangerschap niet meer op of neer. Ik heb altijd al een zwakke rug gehad, de pijn in mijn onderrug was niet te harden. Maar iedereen heeft weleens last van haar rug, nietwaar? Bekkeninstabiliteit was het verdict, maar ik wist: dat was het niet.

Heel eerlijk? Ja, er was een sterke voorkeur dit keer, een mooie zoon hadden we al en omdat de zwangerschap opnieuw erg heftig was geweest, zouden we het nog een keer proberen: een baby krijgen samen. Een brusje voor onze kanjer. En dan echt het liefst een zusje, omdat het onze laatste kans zou zijn op een dochter die mocht blijven. Ik begon het een en ander op te zoeken en kwam uit op een aantal sites die allerlei tips gaven. Zo probeerden we timing uit, een paar dagen voor de eisprong en je krijgt een meisje, nietwaar? Mijn man heeft nooit een voorkeur gehad, die wens lag echt bij mij. Maar hij begreep mij wel en mij erom veroordelen heeft hij gelukkig nooit gedaan. Want wat heb ik mij geschaamd voor dat rot gevoel. Niemand vraagt erom om zulke gevoelens en wensen te hebben. Ik wilde zo graag blij zijn tijdens de zwangerschap, maar de teleurstelling overheerste toch echt toen de echoscopiste de woorden uitsprak: het is een jongen! Nou, daar ging mijn hoop: een paar dagen voor de eisprong bleek toch een een mythe! En daar vond ik er de afgelopen jaren ontzettend veel van.

Natuurlijk was ik blij dat hij gezond was. Dat ongeluk hadden we immers al eens meegemaakt, toen bleek dat onze dochter niet levensvatbaar was. Maar de blijdschap om een gezonde zoon stond los van mijn verdriet om wat weer niet mocht zijn. Die droom van een dochter, een zusje voor onze zoon en misschien, heel misschien, zouden we iets van onze dochter terug zien in haar zusje? Die gedachte deed pijn, maar gaf ergens ook hoop. Alsof we een nieuwe kans zouden krijgen. De kans op een moeder-dochter band, de kans om beide geslachten te mogen ervaren, het zo bejubelde koningskoppel: poef. Weg droom. Dat was echt heftig. Maar daar was hij: op een zonnige dag werd er opnieuw een prachtig kereltje op mijn borst gelegd. “Oh ben jij het?” Dat gevoel was er direct. Want als ik had geweten dat hij het was, dan had ik nooit zoveel verdriet gehad om wat ik niet zou krijgen. Vanaf dat moment wist ik: jij bent perfect en jij hoort bij ons, voor altijd.

Ik steeg zowat op van geluk! Voor het eerst in lange tijd voelden wij ons bijna compleet. Echter bleef er toch iets knagen, al duurde het even voor dit gevoel terug kwam: de wens voor een zusje. Want onze meisje, onze dochter, ze werd zo gemist. Maar haar kregen we niet terug. Die realisatie lijkt logisch, maar voor ouders is het niet zo simpel. Het gemis van een kind gaat door merg en been. Daar kom je niet overheen, daar ga je doorheen. Je leert er mee leven, leert de golven van rouw te trotseren en net wanneer je denkt dat je er bent, komt er ineens een golf die je weer volledig onderuit haalt. En dat was eigenlijk het begin van Gender Balance: dankzij onze dochter maar ook dankzij onze zoons. Dankzij hen begreep ik ineens wat ik had gedaan. Hoe ik onbewust mijn hele leefstijl omgegooid had. Hoe ik van meisjes vriendelijk in enkele maanden tijd volledig over was gegaan op de meest jongensvriendelijke leefstijl! En dat is maar goed ook, want ik kan mij geen leven voorstellen zonder onze kanjers. Toch bleef de wens, dus ging ik op onderzoek uit.

Hier kun je meer lezen over de Gender Balance methode. Wil jij ook zo graag een dochter? Of droom jij juist van een zoon? Welkom bij de club! Hier ben je niet vreemd, gek, ondankbaar, verwend of wat dan ook: zowel de andere klanten (huidige en de “oude garde”) weten precies wat jij voelt. Bij Gender Balance wordt je niet veroordeeld, want wij weten beter. Jij houdt van je kind en dat schuldgevoel dat je aangepraat wordt? Dat mag de prullenbak in. Weg met dat taboe! Want daarom deel ik mijn verhaal: ook als je het allerergste meemaakt, namelijk het verlies van een kind, mag je een wens hebben. Voor de een misschien een luxe-wens, maar voor ons de realiteit waar we niet om gevraagd hebben en die ook gewoon echt geen slecht mens van je maakt. Dat er een oplossing is voor dat probleem, die wens, is misschien nieuw voor je. Maar samen met de Gender Balance methode, mijn begeleiding en de ervaring van de andere vrouwen plus jouw inzet en motivatie om te slagen, kan ook jouw droom werkelijkheid worden!

Leonie van Noort
Gender Balance coach